Nemanja Ladić u svojim radovima, pojedinačnim video instalacijama ali i sirim formatima  na nivou izložbenih imerzivnih situacija istražuje uticaj savremenih sredstava komunikacije na naše fizičke, opažajne procese ali i psihološko, pristupne doživljaje. Izlozba u Salonu MSUB pod nazivom ,,Sigurna distanca" nudi nam se kao oprostorena, materijalizovana analiza predstavljačke uloge virtualne slike odnosno karaktera virtuelne stvarnosti. Izložba se predstavlja kao jedinstveni narativ sastavljen iz tri dela, fizički odvojenih ali nadovezujucih celina. lako tehnički i po doživljaju drugačije, prostorne celine se uvezuju linearno, ispitujući na taj način opažanje i opažajnost kroz nivo imaginacije, prostora oformljenog u cyberspace-u, onoga što nas virtuelno obuzima i onoga što nam se realno u ambijentu nameće. Šestokanalna video instalacija kao centralni deo izložbe simulira formu ulice koja se sastoji od kolekcije momenata, mesta i atmosfera kao nekog ličnog putopisa u kome su svi elementi složeni na nivou presecanja realnog i samo doživljenog. Zajedno sa dve skulptoralne instalacije u prostoru, kao pocetkom i krajem „naracije" rad čini simboličnu studiju evolucije manifestacije virtuelnih prostora sagledavajuéi ujedno i različite oblike materijalnosti u odnosu a imaterijalni prostor, ispitujući tako i šire značenje i iskustveni doživljaj slike i prizora u današnjem svetu digitalne komunikacije.

Naziv "Sigurna distanca” referise na prostor izmedu, simboličan među-prostor dobijen u distanci/razlici koja postoji između delanja tela i čula pri realnoj situaciji i njihovom potpunom uranjanju u konstruisan svet virtualne realnosti. Ladić odlučuje da ovom izložbom postavi fenomenološko sagledavanje različitih nivoa percepcije primaoca u odnosu na poznato/postojece i konstuisano. Ovim se pravi zanimljivo usloznjavanje u odnosu na njegove ranije radove i vizuelna istraživanja na način da metaforično ovo moze biti i izložba o percepciji izložbi ili umetničkih dela različitih medija. Ako je osnova promišljanja ovde percepcija onda je sagledavanje izložbi na kojoj su prisutni objekti drugačija od percepcije primaoca umetnosti digitalne umetnosti, posebno VR-a. Sa digitalnom slikom umetničko delo je postalo proces a ne određeni objekat s toga opažajnost primaoca mogla bi se sagledati kao poseban proces umetnosti. Odnos izmedu stvarnosti digitalnog sveta (koji može delati imerzivno na nivou slike i sadržaja bilo reklamnog, marketinškog, komunikacijskog, zabavljačkog) se usložnio i kao takav postao nova normalnost. Time je promenjen odnos delovanja čoveka unutar nove vizuelne i komunikacijske agende. Poznata nam je logika delovanja fizickih stvari oko nas pa i onih koji nastaju u domenu "predstave", "imitacije", "reprodukcije", medutim novi cyber prostori nude novu logiku dešavanja u kojoj se krije ideja da se oživi realizam do te mere da proizvodi uronjenost, neku vrstu duboke ilizuje. Materijalni objekti i vizura virtuelnog, njihovo pojedinačno i međusobno sagledavanje koje nam Lađić ovom izložbom predstvalja ne govore toliko o njima samima već o nama unutar pozicije posmatrača, našem pristupu i ophodenju u odnosu na dati interfeis...

Una Popović

Prikazani radovi: